قصدم سفری برای گلگشت نبود
برگشت از آرامش این دشت نبود
در فال خطوط کف دستانم کاش
تقدیر بلیت رفت و بی برگشت نبود
مسافرم در راه است.مسافر من دارد از کوی یار می آید
مسافر من از مشهد می آید.دیشب زنگ زد که در حرم امام رضا هستم گوشی را بطرف
ضریح گرفته ام با آقا صحبت کن حاجاتت را طلب نما.
بله مسافر من از زیارت می آید ؛از دیدار یار می آید . امام رضا ؛ جان آهویی را ضمانت کرد
مگر می شود که ضامن سلامتی سمیه نباشد.پس آسوده خاطر باشم که سمیه بسلامت بر می
گردد.
صبح روز یکشنبه 22مردادماه همان ماه نحس و شوم وبد یمن ؛درست یک روز قبل از
سالگرد سفر دائمی نعمت ساعت یک ربع به هشت گوشی تلفن به صدا در آمد؛با ناله تلفن
قلبم در سینه به تپش افتاد اضطراب ونگرانی بر وجودم مستولی گشت
لرزان ونگران به سمت گوشی رفتم آقای کریم باباییان یکی از همسفران سمیه در سفر
مشهد بود.با دیدن اسم کریم برصفحه ی گوشی وناله ی سوزناک گوشی ؛نای جواب دادن
نداشتم گوشی می نالید ومن مضطرب وحیران به آن نگاه می کردم.با دستانی لرزان با زبانی
الکن جواب دادم .کریم برای سمیه اتفاقی افتاده است؟کریم سمیه ....؟تصادف شده است
وهمگی سالم هستند.
باورنمی کردم ؛میدانستم که سمیه دچار مشکل شده است؛چرا که اگر نشده بود خود بمن
زنگ می زد ؛دربیشتر اتفاقات سمیه زنگ می زد وخبر میداد .اما این بار کسی دیگر از
تصادف سمیه خبر می‌دهد پس بی گمان برایش اتفاق تلخی افتاده است.لرزان وسرگردان وبا
عجله لباسم را پوشیدم به پسر عمه ام جناب فرهید رحیمی که قرار بود برای فاتحه یکی از
فامیلان باهم برویم زنگ زدم که من نمی توانم بیایم؛ علت را پرسید گفتم سمیه با همسر
وفرزندانش در بازگشت از زیارت امام رضا در نزدیکی بیستون دچار سانحه شده است .او
گفت که من هم می آیم. آماده شدم که همسرم قبل از من آماده شده بود؛او گفت که اگر سمیه
مجروح شده باشد فرزندانش نیاز به سرپرستی دارند من هم می آیم.دعا گویان وصدقه
دادن همراه با پسر عمه از خانه خارج شدیم .به کجا؟ از کدام راه؟به کرمانشاه؛همان راهی
که پنج سال پیش برای رسیدن به نعمت رفتم.همان راه طویل وشوم وپایان ناپذیر.هنوز کمتر
ازده کیلومتر از راه را نرفته بودیم که تمام بدنم را رعشه ولرزی کشنده فرا گرفت پایم حس
وتوانایی فشار پدال گاز را نداشت.به سرنشینان گفتم که سمیه از بین رفته است ؛گفتند بدبین
مباش
در بین راه به کریم زنگ زدم گفت برو بیمارستان طالقانی درست در جوار بیمارستان امام
علی همان بیمارستانی که نعمت از آنجا سفر کرد.پس باید همان مسیر را همان دلتنگی را
همان خاطرات تلخ را مرور می کردم در درب ورودی بیمارستان پسرعمه وخدیجه زودتر
پیاده شدند ماشین را جایی گذاشتم وآمدم پسر عمه با رنگ ورویی پریده به سراغم آمد
وگفت «انا لله وانا الیه راجعون»
نای ایستادن نداشتم ؛پاهایم توان رفتن به جلو را نداشتند تمام بدنم بی حس شد خدا را صدا
زدم ولی افسوس که خدا جواب نداد.
به داخل بیمارستان رفتم محمد مهدی پسر شش ساله اش روی تخت بیمارستان بود حالش بد
نبود بمحض دیدنم سلام کرد وگفت دایی محمد حسین کجاست ؟ گفتم خانه است گفت برگشتیم
از مامانم برام اجازه بگیر بریم روستا گفتم باشد گفت دایی قول دادی از مامانم اجازه
بگیر؛گفتم باشد اورا بوسیدم به سراغ بهار دختر شیرخواره اش رفتم روی تخت بیمارستان
بی حس وبی صدا افتاده بود وفقط نفس می کشید .شوهرش را در تختی دیگر یافتم که گریه
میکرد.
به بیرون بیمارستان رفتم خدا را دوباره فریاد زدم.
بله صبح ساعت پنج بعد از اینکه از قطارمشهد- ملایر؛ پیاده می شوند بدون استراحت براه
می افتند در شش کیلومتری بیستون شوهرش خوابش می برد وماشین را واژگون می نماید
سمیه در دم جان می دهد.
اما اما
امام رضا ، سمیه زائر تو بود؛برای زیارت تو آمده بود ،به دیدار تو آمده بود،
چرا باید با همان خستگی راه بدون نوشیدن جرعه ی آبی با هزاران امید وآرزو از بین برود ؟
امام رضا سمیه در دوران طفولیت از مهر مادر ومحبت پدر محروم بود سمیه زجر کشیده
روزگار بود با قهر وغضب ومحرومیت بزرگ شد
سمیه با فقر ومحرومیت تمام با قهر وغضب وزجر با یتیمی بزرگ شد بدون انکه حتی یک
روز خوش در زندگی داشته باشد اینک معلمی دلسوز گردیده بود. ولی افسوس که چون
خواست در سایه درخت تلاشش بیاساید اجل امانش نداد
نعمت ! سمیه بعداز تو بدنیا آمد پنج سال در فراقت بی قراری کرد اینک درست در روز
سالگرد ت به تو ملحق شد
نعمت! به استقبال سمیه بیا ؛برایش آب بیاور.آخر خسته است خیلی خسته ؛دو روز در قطار
(مشهد - ملایر) بوده است.
آمدنش را به پدر ومادرمان خبر بده.بگو سمیه آمده؛ نعمت تو دیگر تنها نیستی ؛سمیه هم
در کنارت است مواظبش باش آخر سمیه در فراق بچه هایش خیلی دل نازک است.
نعمت! سمیه بی قرار محمد مهدی وبهار می شود آخر خیلی دوستشان داشت .در کنارش
بنشین ودلداریش بده.
اما سمیــــــــــــه!
ای زائر امام رضا! برای رفتن خیلی زود بود.بدون خداحافظی گذاشتی ورفتی؛قرار بود
برگردی وباهم به مزار نعمت برویم گرچه به مزار نعمت رفتی ؛اما این رسم رفتن نبود.اصلاٌ
قرارمان این نبود.
سمیه ! درست است که در فراق نعمت بی قرار بودی وهنوز پیامهای با نام دلگیر در
پستهای وبلاگم دل سنگ را آب می نمایند
اما رفتن بدون خداحافظی قرارمان نبود.صبر می کردی تو که دو روز در قطار وخسته بودی
کمی استراحت می کردی تا ماهم حداقل باتو خداحافظی می کردیم .
خواهر دلگیرم سمیه جان چرا؟ چرا بی خداحافظی تو که هنوز به قول محمد مهدی (پسرت
)خیلی جوان بودی ؛تو که هزاران آرزو داشتی.
خواهرم؛ مادرم؛ رفیق ویاورم؛راز دار دلگیرم؛ بعد از تو دیگر آرزوهایم زمین خوردند بعد از
تو با پای خودم نعش مرا بردند.
سمیه! تو که رفتی بهار ومحمد مهدی را به کی سپردی؟ توحتی برای یک لحظه از آنها جدا
نمی شدی.زمانی که محمد مهدیت را با خود به گدمه بردم چندین بار زنگ زدی وتازه بارها
به صنوبر زنگ زدی واحوالش را پرسیدی اما اینک چه شده است که از فرزندانت سراغی
نمی گیری؟تو بهترین مادر دنیا بودی وبهترین مادر دنیا فرزندانش را بی خداحافظی رها نمی
کند.هیچ میدانی که محمد مهدی سخت بی قرارت است وغم فراقت این کودک معصوم را نزار
وعصبی کرده است؟ امروز بر مزارت گریه می کرد سنگ سیاه وسخت مزارت را با اشک
چشمانش که از حسرت دیدار مادر چون سیل جاری بودبا التهاب قلب کودکانه اش شستشو
میداد .
لینک ثابت
درباره : دل نوشته های من , نُکتــــــه هــــا و نظـــــرها , مناسبتهــــــــــا ,
برچسب ها : سفر بی بازگشت سمیه , سمیه رحیم زاده ,
بازدید : 83
دلم بهانه ميگيرد نبودنت را
هيچ راهي براي سركوبش نيست
نه خاطراتت
نه رويايت
نه يادت
لینک ثابت
درباره : روایات وداستـــــــان ها , مناسبتهــــــــــا ,
برچسب ها : نعمت رحیم زاده , سمیه رحیم زاده ,
بازدید : 132
گفته بودی خانه می سازم ,نگفتی روی آب
گفتی بودی ماندنی هستم , نگفتی توی خواب
گفته بودم من چگونه بودنت را باور کنم!
گفته بودی از دو چشمانم , نگفتی توی قاب
لینک ثابت
درباره : روایات وداستـــــــان ها , مناسبتهــــــــــا ,
برچسب ها : خانه ای روی آب , سمیه رحیم زاده ,
بازدید : 24
مَنعَم نکن از گریستن
آنجا که دل می شکند
و خورشیدِ امید رو به خاموشی میرود
مسیرِ اشک چون رودی
که از کوهستان سرچشمه می گیرد
جاری می شود
از آب شد آرزوهایم
اینک که به حکم گردش ایام
وبی وفایی روزگار
باید دنیای فانی را رها نمایم
کالبدم را به تو می سپارم
ای زمین که جز درد برایم ارمغانی نداشتی
لینک ثابت
درباره : روایات وداستـــــــان ها , نُکتــــــه هــــا و نظـــــرها , مناسبتهــــــــــا ,
برچسب ها : سمیه رحیم زاده , رهگذر غمناک , مسیر اشک ,
بازدید : 173
مرداد که از راه می رسد غم سنگینی تمام وجودم را فرا می گیرد.چقدر از مرداد متنفرم ماه شوم
ونحسی که با آمدنش عزیزانم را از من گرفت.کاش می توانستم مرداد را از سال حذف کنم
خواهرم تاج سرم گرچه کوچکترین خواهر بودی اما چه زیبا با سن وسال کمت در نقش بزرکتر
و مادر ظاهر شدی.خواهرم هنوز نجوای شیرینت در گوشی را که گفتی اینک در حرم مطهر
ثامن الحجج نایب الزیاره ام وگوشی را به طرف حرم گرفته ام هر حاجت ودعایی داری ذکر کن
در گوشم طنین انداز است خواهرم آن شب از تو پرسیدم که کی برمی گردین؟ جواب دادی فردا
حرکت میکنیم وپس فردا اگر خدا بخواهد در خانه ایم.
اما پس فردا همان روز نحس یکشنبه 22 مرداد 96 نیامدی؟ چرا ؟ مگر تو به مشهد برای دیدار
امام رضا نرفته بودی ؟ مگر نمی گویند که امام رضا ضامن آهو شده است؟ پس چرا
تو برنگشتی؟شاید بگویی خدا نخواست.
اما من از خدا یک سوال دارم خــــــــــدا ! وقتی دلت برای کسی تنگ می شود چه حالی
می شوی؟؟خـــــــدا ! بی نهایت دلتنگم دل تنگ خواهرتقویمی کوچک اما بسیار بزرگم.
خواهــــــــرم !! بعد از دوسال هنوز دلت برای بهار ومحمد مهدی تنگ نشده است؟تو که
حتی یک لحظه هم از آنها غافل نبودی ودر ساعات مدرسه ات مدام تلفنی با آنها صحبت
میکردی!خواهرم اصلا میدانی که بر بهار ومحمد مهدی ات چه گذشته وچه میگذرد؟اصلا چطور
دلت آمد دست های کوچک محمد مهدی وبهار را رها کنی؟ خواهرم محمد مهدی هنوز
چشمهایش به در دوخته شده که بر می گردی ؛دست های یخ زده اش بهانه دستهای گرم تورا
می گیرد.غم سنگین نبودنت ؛نداشتت وجود نحیف وکودکانه محمد مهدی را فرا گرفته
طوریکه ازدور هم در چهره معصومش فریاد میزندگرچه سعی میکند
که این غم را نهان دارداما بغضهای نهفته در وجودش شادابی را از او سلب نموده دیگر
محمد مهدی آن پسر شاداب بازیگوش پرتحرک نیست.خواهرم ، اینک دو سال از روز نحسی که
خبرسفر بی بازگشتت را به من دادند میگذرد ، ما مانده ایم با دلتنگی ها وبی قراری های از
دست دادنت ؛زمان هم در مقابل غم واندوه نبودنت کم آورده است.کاش نمیرفتی
،که رفتنت بازگشتی نداشت و چه ناباورانه است در سوگ نشستن ما و چه سخت است
برایم گفتن از مرگِ تویی که هنوز باور ندارم دیگر نیستی ، میدانی که رنج را آشفته در
لبخند پنهان میکنم تا هم نشینان من غمگین نگردند خواهرم ! هیچگاه نمیخواهم
نبودت را باور کنم هنوز هم با یاد تو به خواب می روم و به امید در خواب دیدنت،
تا بلکه بتوانم از لحظه های دلتنگی گذر کنم ، خاطراتت همیشه از گوشه و کنار ذهنم
عبور می کندو دلم را تنگ تر ...نمی توانم باور کنم هنوز برای همیشه رفتنت را...
باور دارم مرگ پایان نیست که تولدی دوباره است و جایت پیش خدا خوب است ،
میدانم تو هستی و ومارا می بینی و همیشه با تو می گویم از همه روزهای دلـ تنگی ام ...
گفتن از خاطرات تلخ ِ روز نحسی که دو سال پیش با رفتنت رقم خورد جانسوز است و سخت ،و
اشـک امـان نمی دهد، همه واژه هایم خیس شده اند کاش می توانستم بگویم برایت
از غمی که با گذشت دو سال هر روز بر روی قلبم سنگین تر می شود ،
لینک ثابت
برچسب ها : دومین سال نبودن سمیه , سمیه رحیم زاده ,
بازدید : 49
باتوام کهنه رفیق
باتوام سمیه جان
باتوام بانوی مهر
باتوام اسوه ی صبر
باتوام اسوه ی نجابت
باتوام عزیز دل
سمیه
سمیه جانم
درکنارت بودن را تجربه میکردم و اینک نبودنت فراق رابه تصویر میکشد
دیروز خورشید آسمانم به امید مهر تو می تابید و اکنون آتش میزند بر بغض نشسته بر گلویم
بی تو با خاطر اتت چه کنم؟؟؟
بهار رابه کی سپردی سمیه جان؟
محمد عزیزم را به دست کی دادی؟
تو که یک لحظه ازبهارومحمد دور نمی شدی عزیز دلم
آه سمیه
آه
ای وای من خواهر خوبم
بیدار شو عزیزجانم
قلمم یاری نمیدهد اندوه دلم را بنویسم
بانوی مهر
اسوه ی نجابت
سمیه خواهر خوبم
چه ناباورانه رفتی عزیز دلم
شاید باور نکنی که پاره ای از وجودم با رفتنت نابود شد
سمیه معلم فرهیخته
ای مهربان خواهرم
چه بگویم در فراقت
که هنوز هم رفتنت را باور ندارم
سمیه بانوی نجابت
با خاطر اتت چه کنم
با پیامهای مهربانیت چه کنم
سمیه جان
من هنوز هم چشمم به گوشیست
و منتظر حرفهای دلنشینت هستم
شاید باور نکنی
که قناری کوچکی که از مهر تو در گلویم لانه کرده
ناباورانه در فراقت مرثیه سرایی میکند
آه خواهرم
آه سمیه
آه عزیز دلم
لینک ثابت
درباره : دل نوشته های من , مناسبتهــــــــــا ,
برچسب ها : با تــــــوأم سمیّـــــــــه جان , سمیه رحیم زاده ,
بازدید : 237
